Krzywa insulinowa znana też jako test doustnego obciążenia glukozą (w skrócie OGTT) to badanie wykorzystywane w rozpoznaniu cukrzycy. Sprawdź, na czym ono polega oraz jakie są wskazania do przeprowadzenia go.
Spis treści
Co to jest krzywa insulinowa i kiedy jest wykonywana?
Krzywa insulinowa to badanie, w którym używa się roztworu glukozy. Podaje się go pacjentowi do spożycia, a następnie analizuje reakcję organizmu, a dokładnie sposób wydzielenia insuliny, czyli hormonu trzustkowego, który odpowiada za transport cukru do komórek ciała. W krzywej insulinowej ocenia się zatem tempo wchłaniania cukru do tkanek. Wśród wskazań do przeprowadzenia tego badania wymienia się zwłaszcza diagnostykę cukrzycy. Badanie zleca się w przypadku:
- występowania cech tzw. zespołu metabolicznego (określanego również zespołem X) przy prawidłowej glikemii na czczo, którego przykładowymi składowymi są nadciśnienie tętnicze, niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby, hiperurykemia i otyłość brzuszna;
- podejrzenia reaktywnej hipoglikemii, czyli stanu spadku poziomu cukru we krwi poniżej normy w ciągu 3–5 godzin po posiłku;
- nieprawidłowej glikemii na czczo – prawidłowe stężenie glukozy we krwi o pustym żołądku mieści się w przedziale 3,9–5,5 mmol/l (70–99 mg/dl); za nieprawidłową glikemię na czczo uważa się poziom glukozy wynoszący 5,6–6,9 mmol/l (100–125 mg/dl).
Krzywa insulinowa w przypadku diagnostyki cukrzycy ciężarnych wykonywana jest do 10 tygodnia ciąży. Inaczej postępuje się jedynie w przypadku kobiet będących w grupie ryzyka cukrzycy ciężarnych.
Przygotowanie i przebieg krzywej insulinowej
Krzywa insulinowa to badanie wymagające od pacjenta pewnego przygotowania. Trzy dni przed nim powinien prowadzić normalną dietę, bogatą w węglowodany. Na badanie pacjent powinien zgłosić się z rana, po przespanej nocy, na pusty żołądek, po ponad 8 godzinach przerwy w posilaniu się.
Badanie krzywej insulinowej może się różnić w zależności od liczby pobieranych próbek krwi do analizy. Wyznaczenie krzywej insulinowej dokonuje się zazwyczaj na podstawie pomiarów stężenia insuliny w trzech odstępach czasu po podaniu glukozy.
Tak kroki badania:
- pobranie materiału do badań. Krew do pierwszej analizy określa się tzw. krwią wyjściową. W laboratorium oznacza się stężenie glukozy na pusty żołądek;
- obciążenie glukozą – na ogół stosowane są dawki: osoby dorosłe – 50, 75 g glukozy, pacjenci pediatryczni – 1,75 g glukozy na kg masy ciała; cukier rozpuszcza się w 250–300 ml wody; roztwór pacjent powinien przyjąć w ciągu 5 minut;
- po przyjęciu roztworu glukozy osoba badana powinna znajdować się w spoczynku, w pozycji siedzącej przez określony czas;
- po 60 minutach po raz kolejny pobiera się materiał do badań poziomu glukozy we krwi;
- przez kolejne 60 minut pacjent pozostaje w spoczynku; zakazane jest jedzenie, palenie papierosów czy podejmowanie wysiłku fizycznego;
- po tym czasie pobrany zostaje po raz trzeci materiał do badań, aby ponownie ocenić stężenie glukozy we krwi.
Niekiedy wykonuje się dodatkowe oznaczenia po upływie kolejnych 60 minut (np. po 180 minutach i 240 minutach od rozpoczęcia OGTT). Takie rozwiązanie wykorzystywane jest w rozpoznaniu hipoglikemii reaktywnej.
